“Met InDesign binnen de Adobe Creative Cloud kan ik zowel aan m’n bureau als onderweg werken aan elegante lay-outs. Kunnen we de software aanschaffen voor mij en m’n collega’s?” De kans is groot dat je op die vraag een stuk gemakkelijker akkoord krijgt van je leidinggevende dan wanneer je zou vragen: “we hebben een tekort aan glazen in de bedrijfskantine, zal ik 25 longdrink glazen bestellen?” Waarom blijkt het in de praktijk vaak zo lastig om akkoord te krijgen op triviale zaken, terwijl complexe beslissingen veel gemakkelijker genomen worden? Dit heeft te maken met Parkinson’s Law of Triviality, vrij vertaald de trivialiteitswet van Parkinson.
Supermarkten en andere winkels nodigen ons uit spullen uit schappen te halen en die in ons winkelmandje of een winkelwagen te leggen. Die armbewegingen zijn van invloed op ons consumentengedrag. Onderzoek van Streicher & Estes (2016) toont aan dat het van belang is dat de armbewegingen die we dienen te maken in overeenstemming zijn met de verwachtingen die een winkelomgeving oproept. Waar dat vandaan komt en hoe dit in de praktijk z’n invloed heeft? Ik duik er als consumentenpsycholoog voor je in.
We zijn doorgaans behoorlijk overtuigd van onze eigen kwaliteit. We rijden beter dan gemiddeld, maken weinig fouten wanneer het gaat om spelling en behoren binnen ons vakgebied tot de absolute experts. Statistisch gezien is het simpelweg onmogelijk dat we het allemaal bij het juiste eind hebben als 95% van de mensen aangeeft dat ze beter rijden dan de gemiddelde bestuurder in een land. Hoe komt het dat we onszelf zo overschatten? Heeft dat een functie en kunnen we er iets aan doen? Ik duik als Consumentenpsycholoog in het Lake Wobegon-effect: het effect van zelfoverschatting.