Zwetend, stug door kauwend en vooral met een blik die verraadt dat ze nooit als eerste op zullen geven. Zo zitten twee vrienden een paar jaar terug tegenover me, vastberaden om zich niet te laten kennen. Wat we zojuist op een terras in Belgrado precies hebben besteld is niet helemaal duidelijk, maar dat het pittig is moge duidelijk zijn. Dat ze door blijven eten lijkt in dit geval een kwestie van uitdaging, elkaar opjutten en een beetje haantjesgedrag, maar waarom houden we ook zonder die elementen op z’n tijd van (net iets te) pittig eten? Er blijkt een goede psychologische verklaring voor te zijn.
