Vers uit de wasstraat ben ik in de auto misschien wel op z’n gevaarlijkst. Ik probeer in de ruiten van kantoren waar ik langsrij een glimp op te vangen van de weer als nieuw glanzende lak. Voor een tevreden knikje achter het stuur: het ziet er weer fantastisch uit. En dat stemt tevreden, het was inderdaad een goed idee om ‘m schoon te laten wassen. Maar zou de wasstraat me daar niet al bij kunnen helpen? En psychologisch slim gebruik te maken van de Peak End-rule? De spiegel aan het einde van de wasstraat is een psychologisch schot voor open doel.
Lees verder…
Op de parkeerplaats is nauwelijks plek, de winkel lijkt wel een doolhof zonder einde en je moet voordat je kunt afrekenen zelf de pakketten voor je nieuwe kast bij elkaar zoeken. Is het geen wonder dat Ikea zoveel fans heeft dat er soms hele afritten moeten worden afgezet om de toestroom in goede banen te leiden? De Zweedse winkelketen doet ontzettend veel goed, waaronder de hotdog (of het ijsje) nét voordat je naar huis gaat. Een slimme psychologische zet waardoor je alle eerdere hobbels en obstakels op slag vergeet.
Lees verder…
Of we een shotje van het huis wilden, vroeg de excentrieke en allesbehalve doorsnee-ober ons toen hij de rekening bracht. Heel attent en bovendien psychologisch uitermate handig. Na een avondje met heerlijke tapas op een pittoreske locatie in Dalt Vila in Ibiza-Stad, dus iets ‘goed te maken’ had hij in ieder geval niet. Het resultaat van z’n slimme aanbod? Een geweldige ervaring, én net een beetje meer fooi bovenop de rekening.
Daarom sluiten artiesten af met een spetterende toegift
15 april 2016“We want more, we want more.” Het is haast standaard de afsluiting van een concert of optreden, goede artiesten laten het achterste van hun tong pas zien nadat ze het applaus in ontvangst hebben genomen of minimaal één keer van het podium verdwenen zijn. Waarom is het die toegift die zo geweldig voelt en die de optredens tot een groter succes maakt? Dat heeft onder andere te maken met de manier waarop we herinneringen opslaan. We onthouden het hoogtepunt en het eind, een tijdsduur kunnen we ons veel minder gemakkelijk herinneren (duration neglect).
Online kunnen we gebruik maken van verschillende betaalmethoden. We kunnen veelal betalen door het geld direct over te boeken met iDeal, een verzending onder rembours aan te laten bieden of bijvoorbeeld gebruik maken van Paypal of onze creditcard. Diverse webshops brengen ons kosten in rekening, op basis van de betaalmethode die we kiezen. Een betaling via iDeal is dan bijvoorbeeld ‘gratis’, terwijl een betaling via Paypal extra kosten met zich meebrengt. Deze extra kosten komen natuurlijk voort uit het feit dat de webwinkel kosten maakt om de betalingsmogelijkheid aan te bieden. Dat neemt niet weg dat deze extra kosten een nadelige invloed hebben op de beleving van de klant, een doodzonde binnen de consumentenpsychologie.
Waarom was vroeger alles beter?
30 december 2013‘Vroeger was alles beter’, het is een gevleugelde uitspraak van menig ouder persoon uit onze omgeving. Nu er een nieuw jaar voor de deur staat schuiven we bovengemiddeld vaak aan bij familie en bezoeken we onder andere de opa’s en oma’s van deze tijd. Zij kunnen ons als geen ander vertellen hoe voorheen alles veel beter was dan hoe we het nu hebben en hoezeer ze terugverlangen naar die onbezorgde tijd.
We lijken tegenwoordig inderdaad stukken sneller (of gehaaster) te leven dan voorheen en ook economisch gaat het ons de laatste jaren niet bepaald voor de wind. Klopt het echter dat vroeger alles beter was, of heeft dit vooral te maken met de herinneringen die ouderen hebben? Zou het zo kunnen zijn dat ons brein ons als het ware voor de gek houdt en we daardoor het idee hebben dat het vooral de jaren uit het verleden waren waarin we genoten van het leven? Is dit iets waar we binnen de consumentenpsychologie rekening mee dienen te houden?